Koud! Dan kun je inderdaad wel zeggen. De sneeuw ligt hier al vanaf 26 december, (voor de Nederlanders Tweede Kerstdag) en er komt steeds meer bij. Het regent niet, hagelt niet, onweert niet… Nee het sneeuwt! Daarnaast is het zo koud dat de sneeuw niet smelt. Twee weekenden geleden was het bijvoorbeeld -26 graden Celsius. En nee, dit is geen grap. Die week was het -22, zo koud dat mijn gastmoeder mijn gastzusjes en mij naar de bushalte bracht, ondanks dat het aan het einde van de straat is. Mensen vragen me dan, hoe ik dit overleef. Eigenlijk kom ik in het weekend gewoon niet buiten doordat het zo ontzettend koud is, en als ik naar school moet ben ik bedekt in een laag van sjaals, een dikke jas, handschoenen en de warmste kleren die ik maar kan vinden!

Door de kou ben ik ook super erg verkouden geworden (joepie…). Normaal is dit natuurlijk niet zo erg, maar de temperaturen kunnen hier van de ene dag op de andere dag tien graden verschillen. Daar is mijn lichaam niet zo aan gewend, en daardoor wordt het er ook niet beter op! Naast de temperatuurwisselingen turn ik nog steeds tien uur per week, en er wordt hard getraind. Op dit moment doe ik dus gewoon iets rustiger aan, zodat ik er weer vol op tegen aan kan! Gelukkig is het deze week een stuk beter!

Naast de kou is er nog iets gebeurd, wat een aantal van jullie misschien al wel weten. Vrijdag drie weken geleden kregen we een bommelding in de school, uiteindelijk was er niks aan de hand en mochten we binnen twintig minuten alweer naar de volgende les. Helaas bleef het daar niet bij… vorige week vrijdag ging ik met een vriendin lunchen, aangezien wij open lunch hebben en de school dan dus uit mogen. Haar moeder werkt bij onze school, en mijn vriendin werd dus door haar ge-sms't dat er weer een bommelding was. Wat nu? Anna en ik besloten om terug te gaan naar school, om te kijken wat er aan de hand was. We mochten de school niet in, aangezien het hele gebouw in een lockdown was. Dit betekend dat alle deuren van de lokalen op slot gaan, alle lampen uit gaan en iedereen doodstil in een hoek van het klaslokaal moet zitten voor het geval er iemand met een geweer of bom de school in komt. De docent die ons bij de deur tegen hield vertelde ons dat we onze namen op moesten schrijven en naar huis mochten. De kinderen in de school mochten niet weg, en Erika (een van mijn gastzusjes) zat nog binnen…

Anna en ik zijn na school terug gegaan om onze boeken op te halen, aangezien alles veilig was en er uiteindelijk niks aan de hand was. Maar wat nu? Juniors en Seniors mochten sinds die week niet meer weg voor open lunch, neeee! dat betekende dat we de hele dag in school bleven, en lunchen in de kantine. Voor een weekje, niet heel erg. Normaal gesproken zou dit oke zijn, het is voor onze eigen veiligheid toch? Voor mij kwam het alleen iets harder aan, aangezien mobieltjes niet gebruikt of gezien mogen worden in school. Lunch was dus het enige uur van de dag wanneer ik echt met vrienden en familie uit Nederland kon praten, omdat ik 7 uur ‘s ochtends al de deur uit ben, en ‘s avonds pas om 6 uur terug kom van turnen (gelijk uit school). Hier baalde ik dus erg van. Gelukkig duurde het niet langer dan een week en mogen we nu weer gewoon weg voor lunch!

Afgelopen vrijdag was dan mijn laatste thuis turnwedstrijd. Daarnaast was het ook senior night. Hierbij krijgen alle seniors een cadeautje en een speech omdat dit de laatste keer turnen voor hen was. Mijn vriendin Ellie gaf een speech over mij, ik kreeg bloemen, een mandje met cadeautjes en een foto frame waar iedereen op had geschreven! Het was ontzettend lief en ik ga alle meiden heel erg missen… Turnen is dus over ongeveer twee weken al afgelopen, en dan? Golfen en hardlopen!

Ondertussen gaat de tijd steeds sneller, want ik zit hier nog maar 118 dagen… Ja echt, nog minder dan 4 maanden! Drie maanden en 3.5 weken, wauw… Sommigen denken dat het allemaal leuk en aardig is hier, maar zoals jullie wel weten zitten er ook minder leuke kanten aan. Eén van die kanten is mijn gastgezin achterlaten. Straks mag ik weer terug naar Nederland, naar mijn echte familie en al mijn vrienden! Maar ik laat hier mijn andere vrienden en gastgezin achter. Zij zijn echt mijn tweede familie geworden en ik kan me niet voorstellen dat ik ze straks niet meer iedere dag zie, dat wordt nog even slikken! Verder zorg ik er gewoon voor dat de laatste maanden de beste maanden ooit worden, want ik ben nog niet weg!

Liefs,

Lotte